ŻYCZLIWOŚĆ

Życzliwość to postawa otwartości wobec drugiej osoby, wyrażająca się w pozytywnym nastawieniu do niej i pragnieniu jej dobra. Życzliwym jest ten, kto potrafi bezinteresownie obdarzyć drugiego ciepłym słowem, uśmiechem lub gestem. Warto rozwijać w sobie i w swoich dzieciach tę cnotę, bo dzięki niej – my sami i świat wokół nas – jest szczęśliwszy i bardziej radosny. Z życzliwości rodzi się zaufanie, przyjaźń, miłość.

Najlepszym sposobem nauczenia dziecka życzliwości jest dawanie mu dobrego przykładu. Dodatkowo, gdy po raz pierwszy nasza pociecha staje się członkiem grupy, np. w przedszkolu, w pierwszych klasach szkoły podstawowej, możemy, jako rodzice i nauczyciele, podjąć pewne konkretne działania w kierunku wychowania dziecka do życzliwości. Zrobimy tak ucząc je bycia miłym i koleżeńskim w stosunku do swoich rówieśników, a więc:

– ustępowania innym: dziecko powinno rozumieć, że czasami może robić to, co podoba się jemu, innym zaś razem to, co podoba się koledze lub koleżance oraz, że nie zawsze ma prawo pierwszeństwa, że czasami można i trzeba poczekać;

– pomagania słabszym: dziecko powinno zauważać, kiedy kolega czy koleżanka potrzebuje pomocy i umieć odpowiednio zareagować w takiej sytuacji;

– pożyczania: ważne, aby dziecko potrafiło pożyczać z radością i ochotą, choć na początku to rodzice muszą je zachęcać do tego, by umiało na jakiś czas dać coś, co należy do niego, drugiemu dziecku;

– dzielenia się: chodzi tu o poczucie zadowolenia z faktu, że dziecko potrafi podzielić się swoją własnością z kimś, kto nie ma wcale lub ma mniej od niego, powinno mieć szansę zobaczenia jaką radość może sprawić drugiej osobie ale też jaką satysfakcję mieć z tego, że sprawiło komuś radość;

– zgodnego uczestniczenia w zabawie: należy stworzyć okazje, zorganizować sytuacje, w których od dziecka będzie wymagało się współpracy z innymi, np. przygotowanie przedstawienia, budowanie konstrukcji z klocków, praca nad projektem, spotkanie z kolegami w domu lub na podwórku;

– wygrywania i przegrywania: wyjaśniając i nazywając emocje towarzyszące tym sytuacjom oraz pokazując sposoby radzenia sobie z emocjami;

– dialogu: dzieci powinny wiedzieć, że taką samą wartość ma zarówno umiejętność jasnego wyrażania się jak i uważnego słuchania drugiej osoby.

W tym okresie mogą pojawić się też pewne trudności związane z faktem, że dziecko wchodzi w nowe środowisko, gdzie panuje nieco inna atmosfera i zasady zachowania niż w jego domu rodzinnym. Początkowo relacje są bardziej indywidualne, dzieci mają swoich „ulubionych” kolegów, koleżanki. Później bardziej zaczyna liczyć się grupa, w której dziecko dostrzega, że pełni określoną rolę, zaczyna też rozumieć, co może do takiej grupy wnieść, a co otrzymać.

Niektóre dzieci, bardziej nieśmiałe, o słabszym charakterze, mogą mieć więcej trudności z adaptacją (będą nieufne, bojaźliwe, zamknięte w sobie). Inne będą narzucać własną „dyktaturę”. Rodzice powinni wówczas często rozmawiać ze swoim dzieckiem, tłumaczyć, co oznacza być dobrym kolegą, koleżanką i dlaczego warto i trzeba takim być. Powinni również stwarzać okazje do tego, by ich dziecko przebywało wśród rówieśników, poznawało swoich kolegów, zapraszało ich do domu, rozwijało wspólne pasje i zainteresowania.

Okres wczesnoszkolny to doskonały czas i okazja ku temu, by dziecko zdobywało i rozwijało umiejętność nawiązywania prawidłowych relacji społecznych i koleżeńskich. Jest to najlepszy czas na zadbanie o to, by dziecko miało radosny, sympatyczny i nastawiony pozytywnie do świata charakter. Trzeba, przede wszystkim przez własny przykład, pozwolić mu odczuć, jak miło i dobrze jest przebywać w towarzystwie osób uśmiechniętych, uprzejmych i życzliwych.
ŻYCZLIWOŚĆ

„Słowo życzliwe nic nie kosztuje, a jest najpiękniejszym podarkiem”