PRACOWITOŚĆ

Pracowitość to gotowość i chęć do podejmowania pracy. Osoba pracowita to ktoś, kto lubi pracować. Taka osoba pamięta i rozumie, że powołaniem człowieka jest doskonalenie się poprzez pracę. Praca jest jednocześnie naturalną potrzebą człowieka, który jest istotą aktywną już od samego początku. Pierwszym etapem, w którym uczymy się jak pracować jest zatem zabawa małego dziecka. 

Wiek sprzyjający nauce zabawy to okres między czwartym a siódmym rokiem życia, choć czasami i dwulatek jest już w stanie ładnie bawić się i samodzielnie wymyślać zabawy. Dziecko poprzez zabawę rozwija w sobie pozytywne nawyki, które później pozwolą mu zdobywać określone cnoty.

Ważne jest, aby rodzice uczyli swoje dzieci, jak się bawić – dzieci mają w sobie naturalną chęć i pragnienie naśladowania i powtarzania zachowań rodziców i są naprawdę zadowolone i szczęśliwe z możliwości uczenia się od nich.

Ponieważ dzieci w tym początkowym okresie życia są bardzo aktywne i każdą czynność traktują jako zabawę, rodzice powinni stwarzać takie sytuacje, które pozwolą rozwinąć w dziecku cnotę pracowitości, tak bardzo potrzebną zarówno w okresie nauki w szkole jak i w dorosłym życiu.

Możemy zatem uczyć dzieci jak bawić się zabawkami dydaktycznymi, jak rysować, malować, lepić i wycinać, jak budować konstrukcje z klocków i układać puzzle, jak pomagać w pracach domowych, jak samodzielnie ubierać się czy pomagać w prostych czynnościach młodszemu rodzeństwu.

Dzięki takim zabawom dzieci uczą się odpowiedzialności i wytrwałości. Rodzice powinni zachęcać je do tego, by przez dłuższą chwilę bawiły się tą samą zabawką, wykonywały rozpoczętą czynność do końca, sprzątały po zakończonej zabawie. Dzieci poprzez zabawę uczą się także współpracy z innymi – jak dzielić się zabawką i nie być samolubnym, jak ustępować pierwszeństwa młodszemu, jak pomagać słabszym. Bardzo ważną rzeczą, której dziecko uczy się w czasie swobodnej zabawy, jest również zdobywanie umiejętności podejmowania samodzielnych decyzji – w co się bawić, jak, z kim i kiedy.

Naprawdę warto w tym okresie życia dziecka poświęcić mu tyle czasu, ile ono tego potrzebuje, aby w przyszłości nie mieć problemów z uczeniem go tego, co teraz przychodzi w sposób naturalny i prosty.

Kolejnym etapem rozwijania w dziecku cechy pracowitości jest okres nauki. Między siódmym a dwunastym rokiem życia, dziecko ma naturalne predyspozycje do uczenia się. Zdobywanie nowych doświadczeń, poznawanie otaczającego świata przyrody, uczenie się nowych rzeczy jest dla dzieci w tym wieku zajęciem pasjonującym. Wszystko je interesuje, każda nowa wiadomość jest ciekawa i warta zgłębienia. Dodatkowo dziecko w tym wieku chce się wyróżniać, chce być zauważone i docenione, dlatego stara się, jest zmotywowane do nauki i chętnie podejmuje działania, do których zachęcają rodzice i nauczyciele. Jeśli dziecko w tym wieku nie chce się uczyć, należy zastanowić się dlaczego tak się dzieje (problemy rodzinne, zdrowotne, odrzucenie przez grupę rówieśników, niepowodzenia w szkole) i spróbować jak najszybciej te nieprawidłowości – z ogromną cierpliwością i delikatnością – rozwiązać.

W przypadku nastolatków dobrą alternatywą/uzupełnieniem dla nauki jest sport lub dorywcza praca, np. wolontariacka, wakacyjna. W miejsce bezczynności i bezmyślnego konsumpcjonizmu trzeba proponować dzieciom takie formy odpoczynku, które będą mogły być pojmowane jako nieco inny rodzaj działalności niż nauka, a jednocześnie będą wartościowe i pomocne w ich rozwoju.

Ogromne znaczenie zabawy i nauki dla rozwoju cnoty pracowitości bierze się stąd, że dziecko, które nauczyło się dobrze bawić, ma solidne podstawy do tego, by potrafiło się uczyć w wieku szkolnym, a po wejściu w wiek dorosły równie dobrze pracować – niezależnie od rodzaju pracy czy osobistych uwarunkowań.

 

PRACOWITOŚĆ

„Tylko praca daje okazję odkryć nam nas samym”