Podstawową techniką tej metody jest praca w grupie, ponieważ uczniowie powinni jak najwięcej współpracować i rozmawiać ze sobą; często proszeni są o odgrywanie scenek i dialogów, równie często na lekcjach używa się autentycznych materiałów do słuchania i czytania (np. ulotek, nagrań telewizyjnych, oryginalnych dialogów). Nauczyciel tworzy sytuacje sprzyjające czy inspirujące do mówienia, dyskusji. Uczeń musi być aktywny, przy jednoczesnym podporządkowaniu się poleceniom nauczyciela. Nauczyciel dba o przyjazne relacje między nim a uczniami i – w miarę możliwości – o przyjazne relacje w grupie. Język jest postrzegany jako całość i wszystkie aspekty są ważne. Duży nacisk kładzie się na funkcjonalność, czyli wykorzystywanie danej struktury w praktyce i na kulturę języka: zwracanie się do osób w zależności od ich „wieku i urzędu”. Dlatego uczeń poznaje np. szereg sposobów na wyrażenie grzecznej prośby. Od początku wprowadza się czytanie, mówienie, pisanie i słuchanie. W czasie zajęć język ojczysty jest stosowany sporadycznie (np. jak nauczycielowi wyrwie się: „Cisza!”). Nawet do wydawania poleceń używa się języka obcego. Oceniana jest przede wszystkim płynność posługiwania się językiem. Błędy, jeśli nie zakłócają komunikacji językowej, są dopuszczalne. Wiedzę sprawdza się przy pomocy testów, wypracowań, rozmów.
Zaletą tej metody jest to, że kształci ona wszechstronną sprawność językową, zajęcia są ciekawe, efekty przychodzą szybko.