WDZIĘCZNOŚĆ

Wdzięczność to pamięć o otrzymanych dobrach i wypływająca z niej chęć odpłacenia za nie darczyńcy. Wdzięczność jest zatem prawidłową reakcją na doznaną dobroczynność. W jej skład wchodzą następujące elementy: uznanie otrzymanego dobra, podziękowanie za te dobra i chęć odwzajemnienia (odwdzięczenia się). Jest to cnota świadcząca o szlachetności i wielkoduszności człowieka. Powinniśmy okazywać ją Bogu i drugiemu człowiekowi. Okazywana wdzięczność zbliża nas do ludzi i Boga.

Wdzięczności uczymy się od najmłodszych lat. Rola rodziców, w tym aspekcie wychowania dziecka, jest przeogromna. To oni pokazują swoim dzieciom jak okazywać wdzięczność zarówno słowem i czynem. Ich postawa, aby była autentycznym przykładem, musi wypływać prosto z serca, być szczera i przemyślana. Do wdzięczności należy wychowywać także w szkole i pamiętać o tym, że brak tej cnoty zubaża człowieka i nie pozwala mu na prawdziwe poznanie swoich możliwości i rzeczywistych osiągnięć.

Każdy z nas otrzymał od Boga wiele darów, w tym dar życia, zbawienia, nasze zdolności i talenty. Dziękujemy za to wszystko Bogu jeśli wykorzystujemy Jego dary we właściwy sposób: pamiętamy o potrzebujących, dziękujemy naszym rodzicom za otrzymane od nich życie, opiekę i wychowanie, pomagamy słabszym, cieszymy się z tego, co mamy, potrafimy przebaczać. Dziękujemy Bogu w naszych modlitwach oraz naszą miłością i szacunkiem do drugiego człowieka. Wdzięczność otwiera nas na drugiego człowieka.

Wdzięczność jest przeciwieństwem pychy i próżności. We współczesnym świecie ludzie nie tylko myślą egoistycznie ale też chcą być samowystarczalni, a to oznacza, że nie muszą być za nic nikomu wdzięczni. Coraz więcej osób uważa siebie za jedynych sprawców swoich sukcesów i powodzenia życiowego. Taka postawa jest zaprzeczeniem życia w prawdzie o sobie i nigdy nie może dać człowiekowi szczęścia. W rzeczywistości bowiem ogromna część naszego życia, które nie jest oderwane od życia innych ludzi, wiąże się z dawaniem, otrzymywaniem i odwzajemnianiem. Człowiek niewdzięczny staje się zatwardziały i ma serce zamknięte na drugiego człowieka.

Wdzięczność pomaga zatem w walce z własną pychą, która przeszkadza w przyjęciu i uznaniu wyświadczonego dobra i w konsekwencji nie pozwala na wyrażenie podziękowania ani nie powoduje chęci odwdzięczenia się dobroczyńcy. Musimy bronić się przed postawą kogoś, kto próbuje pomniejszyć zasługi czyniącego dobro, lekceważy poczynione dobro, traktuje je jako ciężar czy przenikliwie bada intencje ofiarodawcy. Nie powinniśmy odrzucać pomocy, ani tym bardziej mieć pretensji do tych, którzy pomagają. Taka postawa świadczy o naszej zranionej miłości własnej. Gorliwe szukanie win i wad po stronie dobroczyńcy to próba przysłonienia własnej niewdzięczności i małoduszności.

Obecnie, na podstawie wielu badań, również psycholodzy doszli do wniosku, że „wdzięczne serce” jest podstawowym warunkiem doświadczenia w swoim życiu szczęścia i zadowolenia. Aby tak się stało wdzięczność musi zostać wyrażona – słowem, gestem lub uczynkiem. Jeśli chcemy odczuwać szczęście, musimy nauczyć się wyrażać wdzięczność! Wdzięczność daje też siłę, pomaga skutecznie radzić sobie w obliczu wyzwań i trudności, pozwala na przekraczanie siebie. Jeśli potrafimy zaakceptować to, co nas spotyka, dziękować za każde doświadczenie w naszym życiu, okaże się, że nawet niepowodzenia mogą przerodzić się kiedyś w sukces, jeśli tylko wyciągniemy z danej sytuacji naukę. Wyrażanie wdzięczności, choć nie jest wtedy łatwe, hamuje gniew i poczucie krzywdy. Stajemy się bardziej odważni, pogodni, otwarci na świat i to, co nas jeszcze spotka.

Rzymski filozof, Cyceron powiedział: „Wdzięczność nie jest tylko największą cnotą, ale matką wszystkich cnót”. Wdzięczność bowiem owocuje cnotami, jak np. miłość, radość, wiara, nadzieja, szczerość, pokora i wiele innych. Wdzięczność świadczy o formacie człowieka. Jest konieczna do pełni rozwoju jego osobowości. Wdzięczność wobec drugiego człowieka jest drogą, aby ten dostrzegł w życiu swego największego darczyńcę, Boga.

 

WDZIĘCZNOŚĆ

„Zawsze możesz komuś za coś podziękować”